دعا هم در باستان و هم در عصر جدید به عنوان یک مداخله برای تسکین بیماری ها و ارتقای سلامتی بوده است .اخیرا به ادعیه در مراقبت های بهداشتی توجه بیشتری شده است. مدافعین، قدرت شفابخشی را به دعا نسبت میدهند در حالی که منقدین در باره این ادعا شکاک هستند و اثر شفابخشی آن را ناشی از اثر پلاسبو (دارونمایی) آن می دانند. مطالعات تجربی متنوعی تلاش داشته اند تا اثر دعا را به صورت تجربی تست کنند اما نتیجه قانع کننده ای به دست نیاوردند. برخی از شواهد حاکی از آن است که برخی از بیماران و پرسنل به قدرت شفابخشی دعا باور دارند. از پرستاران ممکن است خواسته شود تا همراه بیماران دعا بخوانند (به عنوان بخشی از مراقبت جامع نگر). این مقاله نقش شفابخشی و کاربردهایش در پرستاری را مورد بررسی قرار می دهد. این مقاله شواهد مرتبط با قدرت دعا در شفابخشی را مرور می نماید. به کاربردهایش برای پرستاری اشاره می شود. پیشنهاداتی نیز در خصوص چگونگی پاسخدهی به نیازهای معنوی بیماران و کاربردهای بالقوه دعا برای سلامتی و تندرستی بیماران و پرستاران ارائه می گردد
موضوعات پرستاری ، پزشکی و بهداشت جسمی و روانی, ورزش و سلامت معنوی اجتماعی