تکنیک سلامتی

داستان گویی برای قرن ها به عنوان وسیله ای قدرتمند برای ارتباط، آموزش، تفریح و حفظ هویت فرهنگی مورد استفاده قرار گرفته است. در سال‌های اخیر، اهمیت روایت در پرستاری به کاتالیزوری برای الهام بخشیدن به مراقبت، شفقت و درک بیمار محور تبدیل شده است (Baines et al. 2019). داستان سرایی را می توان به طرق مختلف در سلامت و مراقبت های بهداشتی ادغام کرد و به دلایل زیادی از آن استفاده کرد، داستان سرایی بخش مهمی از مراقبت های بهداشتی و همچنین نوآوری در طراحی برنامه های مراقبتی است. از داستان ها می توان برای برقراری ارتباط در رابطه با یک مشکل، و ارائه راه حل استفاده کرد. داستان گفتن یکی از قدرتمندترین ابزارهای تأثیرگذار، آموزش و الهام بخشی است. داستان گویی پیوندهایی را بین افراد و ایده ها ایجاد می کند. (بوریس، 2017). آنها فرهنگ، تاریخ و ارزش هایی را منتقل می کنند که تک تک ما را متحد می کند. پیوندهایی هستند که ما را به هم پیوند می دهند .

آنها را می توان در رفتارهای ما؛ گفتگو و ارزش های مان یافت. آنها را می توان در جستجوی معنا و درک ما از وقایع پیدا کرد.

همه پرستاران دارای روایتهای بسیاری از بیماران و خاطرات مراقبتی خود و همکارانشان هستند. روایتهایی که می‌تواند توصیفی غنی از تجربیات بیماران را فراهم کند. تجربیاتی که میتواند در موقعیتهای مشابه مفید واقع شود.

داستان ها می توانند ارزش های شخصی مانند شجاعت، انعطاف پذیری و تدبیر، سخاوت، حساسیت و احترام را تقویت کنند (بوید، 2018). داستان سرایی ابزاری در دسترس و در عین حال قدرتمند فراهم کرده که سبب افزایش زمینه انسانی دانش پرستاری، افزایش عزت نفس، توسعه تفکر انتقادی، مدلسازی رفتارهای بهداشتی، و تسهیل درک عمیق‌تر مسائل پرستاری میشود. داستان ها می تواند یک فرآیند پاک کننده تروما و درمانی باشد که به پذیرش تروما یا تراژدی منجر گردد. در واقع، پرستاری روایی چیز جدیدی نیست. ما به عنوان پرستار سال ها از داستان سرایی درحرفه خود استفاده کرده ایم. داستان‌های کلاسیک بیماران را به سایر بیماران ارائه می‌کنیم تا پیچیدگی تجربه انسان از سلامت و بیماری را نشان دهیم. داستان سرایی در پرستاری روایی، عملی است که در نتیجه تجربه زیسته رخ می دهد (هاسکل، 2021). داستان ها همه جا حضور داشته و دارند (هاوکینز و سلیم، 2012). مراقبت شخص محور، همانطور که پرایس (2020) استدلال می کند، پرستاران را ملزم می کند که به روایت های بیماران از بیماری یا آسیب گوش دهند، فرآیندی که از طریق آن می توان درک عمیق تر و قدرتمندی از تجربیات پیچیده بیماران پدیدار شود. و سطح از بیماران را تشویق کرد.

اما چگونه می‌توانیم از داستان‌ها در ساختار رسمی مراقبت پرستاری روایت استفاده کنیم؟ داستانهای پرستاری از طریق قوس روایی جک هارت ارائه میشود.

داستان باید شامل عناصری مانند چه کسی/چه/چه زمانی/ کجا/چرا باشد.

مفهوم "قوس روایی" توسط داستان نویسان به عنوان راهی برای بیان داستانی جذاب استفاده می شود. همه داستان‌ها باید یک شروع، میانه و پایان داشته باشند - و در درون یک الگوی نمایش، کنش فزاینده، بحران، نقطه اوج (و حل کردن مشکل) و در نهایت شیب کنش وجود دارد (تفکر طراحی سلامت/جک هارت).

وسط داستان شامل "حادثه تحریک کننده" است، اینجا جایی است که بحران رخ می دهد، سفر آغاز می شود، و جایی است که فرد با مسئله اصلی خود ملاقات می کند. در طول این بخش میانی است که شما آنچه را که برای حل حادثه نیاز دارید به دست می آورید. در پایان «سفر بازگشت» است، استفاده از آنچه آموخته‌اید و توضیح اینکه چگونه قهرمان داستان وضعیت را تغییر داده است، که در این بخش راه حل برای مسئله فعلی مددجو گنجانده شده است.